پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مسلمانان را از خشونت در تربیت کودکان، بر حذر داشته، آن را نهی می‌فرمودند. در سیره آن بزرگوار (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز آمده که هیچ‌گاه کسی را با دست خویش نزد مگر آن هنگام که در حال جهاد در راه خدا بود.

از امام صادق (علیه‌السّلام) روایت شده که رسول‌اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمودند: «خدا رحمت کند کسی را که به فرمانبری از خدا یاری کند. پرسیدند چگونه او را به فرمانبری یاری‌ کند؟ فرمود آن‌چه را در توانش بوده بپذیرد و از آن‌چه در توانش نیست بگذرد و او را به آن‌چه که نمی‌تواند وا ندارد و بر او سخت نگیرد؛ چرا که میان او و ورود در قلمروی از قلمروهای کفر چیزی جز این نیست که وارد نافرمانی[والدین] و یا بریدن ارتباط خویشاوندی شود.» ابن حنبل نیز با سلسله سندش از عمری ابورافع بن عمرو غفاری روایت کرده که می‌گفت: «من کودک بودم که به درخت خرمای انصار سنگ می‌پراندم، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) که آمد به ایشان گفتند: در این‌جا کودکی هست که به درخت خرمای ما سنگ می‌زند پس مرا نزد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بردند؛ ایشان به من فرمودند: ‌ای پسر چرا به درخت خرما سنگ می‌اندازی؟ گفتم: سنگ می‌زنم تا از آن‌ بخورم فرمود: به درخت سنگ نینداز و هر چه پایین آن ریخت بخور، سپس دست بر سر من کشید و دعا کرد…» .